Met mijn voornemen om (de kracht van) mijn eigen kwetsbaarheid te laten zien, schrijf ik regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik meemaak of ervaar. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.
Wanneer ik me realiseer dat de knipperende cursor nog steeds het enige is wat er op mijn scherm staat, blijken er alweer 20 minuten voorbij te zijn. In die tijd heb ik wél: in mijn hoofd een boodschappenlijstje gemaakt voor vanmiddag, het gesprek van vanmorgen herhaald op de manier waarop ik vond dat het had moeten gaan, én voor mijn imaginaire huis op Ibiza een plek uitgezocht waar het organisch gevormde zwembad moet komen.
Ik ben werkelijk een baas in het zinloos opvullen van de tijd die ontstaat als ik geen inspiratie heb. Net als soms in de auto, passeert de tijd mijmerend, zonder dat je er erg in hebt en vraag je je af waar die is gebleven. Ik realiseer me dat ik een blog zou schrijven. Maar de inspiratie fladdert als een vlinder om mijn hoofd en weigert met haar frêle pootjes op mijn schouder te landen.
Ik besluit te stoppen met dromen en een groot glas verse gemberthee te maken. Zonder honing, want die is op en staat inmiddels op het boodschappenlijstje voor vanmiddag. Terwijl ik de geurige wortel aan dunne plakjes snijd vraag ik me af waarom die blog nou zo belangrijk is. Het antwoord dient zich direct aan en laat zich raden: Ik moet het natuurlijk van mezelf. Ik heb het mezelf beloofd en ik kan alleen succesvol zijn als ik discipline heb.
‘Wat is dat dan? Succesvol…’ besluit mijn wijzere ik aan de interne discussie toe te voegen. ‘Is succes dan: elke week een blog schrijven, veel volgers en fans hebben en de ene bestseller na de andere uitgeven? Of zit het in andere dingen?’ Ik schuif het dampende glas van me af en besluit even de tijd te nemen om op te schrijven wat ik onder succes versta. Ik pak mijn favoriete vulpen en krabbel op de achterkant van de Eneco-envelop: ‘Een goede’… ik kras het laatste woord direct door. ‘Een liefdevolle moeder voor mijn kinderen zijn, ongeacht of ze het altijd waarderen’. Want met 3 jongens in de puberteit valt aan de directe ‘uitkomst’ je succes niet altijd af te meten. Ik krijg de smaak te pakken; ‘Dingen doen omdat ik erin geloof en de uitkomst loskoppelen van de actie. Ik denk inmiddels sneller dan ik schrijven kan: ‘Regelmatig doen wat ik leuk vindt. Ook al heeft verder niemand er een snars aan’. En voordat ik me verlies in de betekenis van een ‘snars’ herpak ik mezelf; ‘Soms mijn focus makkelijk vast kunnen houden, als het onderwerp er toe doet’. Nu heb ik er echt plezier in en moeiteloos pen ik nog een klein dozijn definities van mijn persoonlijke gevoel van succes in een steeds kleiner wordende letter op het papiertje. ’Erop durven vertrouwen dat de inspiratie vanzelf wel weer komt’, is de laatste die ik bijna onleesbaar rechts onder in het hoekje priegel.
Wanneer ik tot de conclusie ben gekomen dat ik mezelf op de meeste van deze criteria eigenlijk behoorlijk succesvol vind, krijg ik enorme zin om een blog te schrijven. Ik trek het toetsenbord naar me toe en begin geestdriftig te typen. Zo is het heerlijk. Gewoon mijn gedachten delen in de hoop dat iemand er misschien iets aan heeft. Soms moeten we zoveel van onszelf. Maar het kind in ons wil ook aandacht. Het wil gezien worden een aai over zijn of haar bol. Anders blijft het als een dwarse peuter schokschouderen zodat de vlinder die we zoeken niet het lef heeft om op zo’n wilde ondergrond te landen. En geef ze beiden eens ongelijk? Zowel het perspectief van de vlinder als van het kind in ons is volkomen te begrijpen. Ik besluit aan de zijkant van de enveloppe nog één definitie toe te voegen: ‘Aandacht hebben voor het kleine meisje in mezelf’.
Binnen ‘no time’ staan er 756 woorden op mijn scherm en sluit ik af om het niet een ‘kort verhaal’ in plaats van een blog te laten worden . Stiekem vind ik het toch wel fijn als naast mijn persoonlijke omlijning , mijn andere, meer wereldse definities van succes ook worden gehaald. Want eerlijk is eerlijk; het resultaat laat me toch niet helemaal onverschillig. Mijn blog voor deze week is klaar en ik sluit tevreden mijn document af. Ik kijk naar rechts op mijn schouder en knipoog naar de denkbeeldige vlinder. Jammer dat hij niet wat eerder bij me kwam zitten. ‘Volgende keer toch maar direct honing in de thee’, denk ik, dan gaat het misschien sneller. Nu ga ik dan eerst maar boodschappen doen, het lijstje heb ik tenslotte al klaar.
Foto: Jian-Xhin
Als je meer wilt lezen, ga dan naar https://mirjamdinger.nl/alle-blogs/ Je kunt je ook inschrijven voor de mailinglijst via https://mirjamdinger.nl/contact/ en altijd als eerste de nieuwste blog's toegestuurd krijgen. Ik vind het leuk om van je te horen. Op mijn site of via LinkedIn of Facebook kan je reageren. Laat je een berichtje voor me achter?