OVER WARME WITTE WIJN EN WIJZE WOORDEN.
Met mijn voornemen om (de kracht van) mijn eigen kwetsbaarheid te laten zien, schrijf ik regelmatig over dingen die ik meemaak of ervaar. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.
Het is een mooi verhaal en hij vertelt het gepassioneerd, daar houd ik van. Door puur toeval ben ik bij deze korte presentatie terecht gekomen omdat het onderdeel is van een netwerkborrel. Ik zit met een halfvol glas, inmiddels lauwe witte wijn in mijn hand, op niet zo comfortabele plastic stoeltjes, maar de man die voor ons staat, boeit vanaf het begin.
‘Een jongetje heeft een moeilijke vraag voor zijn lerares’ vertelt hij ‘en er ontvouwt zich een gesprek over Liefde in de klas.’ ‘Wat is liefde eigenlijk’ vraagt het ventje ‘en hoe herken je het?’ ‘Om die vraag te beantwoorden’ zegt de juf ’zou je naar het graanveld moeten gaan, net buiten het dorp.’ ‘Je zou de dikste graanhalm moeten plukken die je kan vinden en die bij me brengen’. Het jongetje kijkt verbaasd. ‘Dat is niet zo moeilijk’ antwoord hij. ‘Er is maar één regel’ zegt de juf: ‘Je mag overal maar één keer langslopen en niet teruggaan om er een te plukken die je eerder hebt gezien’. Die middag gaat het kereltje op pad en loopt eindeloos langs de volle graanhalmen. Hij kijkt en vergelijkt en steeds als hij een grote ziet, vraagt hij zich af of er verderop niet een nóg grotere zal zijn. Halverwege het graanveld realiseert hij zich dat hij de grootste al is gepasseerd en heeft hij spijt dat hij die niet direct geplukt heeft. Hij keert uiteindelijk terug met lege handen. De lerares legt uit dat dat liefde is: ‘ je blijft kijken naar iets beters totdat je erachter komt dat je de juiste persoon gemist hebt.’ ‘De volgende dag’ schetst de geboren verhalenverteller op het podium, ‘hebben de kinderen het over het huwelijk en een soortgelijke vraag komt op:’ ‘Wat is het nou eigenlijk’? De lerares geeft dezelfde uitleg: ‘Om dat te begrijpen zou je naar het maisveld moeten gaan, vlak naast het graanveld en de dikste maiskolf zoeken die je kan vinden’. Ze vult aan: ‘Maar onthoud: dezelfde regel geldt; je mag er maar één keer langs, niet teruggaan’. Het ventje gaat naar het maisveld en zorgt ervoor niet dezelfde fout te maken. Hij kiest al snel een aardige maiskolf uit die hem bevalt en gaat ermee terug naar de docent. Ze legt uit: nu heb je er één uitgekozen in het geloof en vertrouwen dat dit de beste voor je is, zo is het ook met het huwelijk.’ De spreker stopt en knikt zijn toehoorders triomfantelijk toe.
De zaal klapt enthousiast en naast me staat iedereen op. Ik blijf met gemengde gevoelens zitten. Alles in mij protesteert. Het klinkt mooi, vooral als het in een symbolisch verhaal is gegoten, maar: what about: ‘Never Settle’ zingt het in mij na. Voor mij zou het niet werken, zelfs als dat betekent dat ik alleen zou blijven. En voor andere mensen zit de waarheid misschien ergens in het midden. Dat is wat ik tegen heb op quotes en andere gestandaardiseerde goede raad besef ik me: het geldt nooit voor iedereen. Jarenlang heb ik in mijn jeugd, op zoek naar wijze raad, ideeën gevolgd waarvan ik hoopte dat ik, door niet het wiel zelf uit te vinden, het leven te slim af zou kunnen zijn. Maar die strategie faalde miserabel. Als ik de ene wijsheid volgde, zei iemand iets anders, als ik een andere raad ter harte nam, bleek het averechts uit te pakken. Pas later in mijn leven kwam ik erachter dat ik voor mezelf moest leren nadenken.
De tegeltjes-cultuur, waarbij straffe oneliners en mooi verpakt advies je ‘op het goede pad’ moeten houden, heerst niet alleen in Nederland. Kennelijk is het menselijk om leiding te zoeken in simpele waarheden en zelf heb ik natuurlijk ook ervaren dat het leven dermate ingewikkeld kan worden, dat je vasthouden aan iedere graanhalm die je enig houvast geeft, een zinnige oplossing lijkt. Maar vaak houdt het je ook vast in een troostcirkel of leidt het je af van je ‘eigen pad’. Wat namelijk voor een ander ‘het juiste pad’ is, hoeft dat natuurlijk voor jou nog niet te zijn.
Ik besluit mijn geest niet verder te laten benevelen door witte wijn en wijze woorden er een blog aan te wijden. Het wordt er één zonder one-liners, met zo min mogelijk goede raad, en alleen mijn overwegingen. Of misschien toch één raad: namelijk: ‘Denk voor jezelf’… tenzij het beter bij je past om een ander dat te laten doen natuurlijk. Daar moet je dan weer wél zelf over nadenken.
Als je meer wilt lezen, ga dan naar https://mirjamdinger.nl/alle-blogs/ Je kunt je ook inschrijven voor de mailinglijst via https://mirjamdinger.nl/contact/ en altijd als eerste de nieuwste blog’s toegestuurd krijgen. Ik vind het leuk om van je te horen. Op mijn site of via LinkedIn of Facebook kan je reageren. Laat je een berichtje voor me achter?
Foto: Mike Tinnion