Een Sprookje
In een land hier ver vandaan, leefde eens een koning. Het was een oprechte man, die de beste bedoelingen had met zijn volk, maar hij had het baantje ook maar in zijn schoenen geschoven gekregen en hij had nooit geleerd om zichzelf vragen te stellen over hoe hij het aanpakte. De koning had mensen om zich heen verzameld die hem op de hoogte hielden van wat er speelde in het land, zodat hij de juiste beslissingen kon nemen. Die mensen vertelden hem wat er zou kúnnen gebeuren als hij het niet goed aanpakte, en op basis daarvan nam de koning zijn wijze besluiten.
Op een dag kwam er een Flierefluiter op bezoek in het land en hij maakte zich direct ernstige zorgen over zijn volk. Toen de Flierefluiter aanklopte bij de stadspoort, was iedereen klaar om een eventuele aanval het hoofd te bieden. Een Flierefluiter hadden ze tenslotte nog nooit op bezoek gehad en de raad van wijze mannen had de koning en het volk verteld dat er een gevaar bestond dat hij slechte bedoelingen had en de koning van de troon wilde stoten.
De Flierefluiter werd naar de fontein in het midden van de stad gebracht en van top tot teen opgenomen door de samengedromde bevolking.
De flierefluiter zag de terughoudendheid van de mensen als een nieuwsgierige uitnodiging en begon te vertellen.
Hij vertelde prachtige verhalen over de natuur buiten de stadspoorten, over de geur van het gras, de kleur van de bloesem en over liefde en plezier.
Hij speelde betoverend mooie melodieën op zijn fluit en danste vrolijke dansjes. Hij zag er ontzettend gelukkig en oprecht uit.
Hij vertelde dat de mensen hun dagen niet hoefden te slijten in de donkere steegjes van de stad, die door het zonlicht niet verwarmd konden worden, en dat er geluk op ze wachtte als ze de poort uit zouden stappen.
De mensen in het land waren al generaties niet meer buiten de poorten geweest en hadden moeite om de Flierefluiter te geloven. Maar ze luisterden en keken met open mond.
Bij sommigen begonnen al kleine pretlichtjes te twinkelen en anderen probeerden een voorzichtige glimlach uit.
Toen verscheen de Koning op het balkon van zijn kasteel en zei: Waarom zouden jullie deze man geloven? We doen het toch al heel lang hetzelfde? Het gaat toch goed? We zijn veilig binnen onze stadsmuren! Waarschijnlijk wil deze flierefluiter jullie naar buiten lokken om jullie af te slachten. Vinden jullie niet dat hij er boosaardig uitziet?
Ineens zagen de mensen het ook. De Flierefluiter had tenslotte toch geen reden om over dit soort fantasieën te praten, anders dan dat hij ze wilde verleiden met iets wat niet bestond?
De raad van wijze mannen begonnen te vertellen over hoe gevaarlijk het zou kúnnen zijn buiten, over de mogelijke monsters en gapende afgronden.
En het volk luisterde.
Toen alle herinneringen aan de prachtige verhalen van de Flierefluiter waren overschaduwd nam de koning opnieuw het woord.
Hij beval de wachters om de Flierefluiter de stad uit te zetten en onder luid gejoel en boe-geroep huppelde de Flierefluiter naar buiten.
zodra hij de zon weer op zijn gezicht voelde en de geur van de krokussen zijn neus vulden, pakte hij zijn fluit en trok genietend verder.
Het volk waarover Koning Angst regeerde, onwetend over alle pracht, achterlatend in hun donkere stad.
A fairytale
In a country far, far away, a king once lived.
He was a sincere man who had the best intentions for his people, but he just had gotten the job by inheritance, and he had never learned to ask himself questions about how to handle it. The king had gathered people around him to keep him informed of what was going on in the country so that he could make the right decisions.
Those people told him what could happen if he did not handle it properly, and on that advice the king made his wise decisions. One day a Flierefluiter came to visit the country and he immediately became very concerned about his people. When the Flierefluiter knocked on the door of the city gate, everyone was ready to face any attack. After all, they had never visited a Flierefluiter before, and the council of wise men had told the king and the people that there was a danger that he had bad intentions and wanted to knock the king off the throne.
The Flierefluiter was brought to the fountain in the middle of the city and rated from head to toe by the crowded population. The flierefluiter saw the restraint of the people as a curious invitation and started to tell. He told beautiful stories about nature outside the city gates, about the smell of the grass, the color of the blossom and about love and pleasure. He played enchantingly beautiful melodies on his flute and danced cheerful dances. He looked incredibly happy and genuine. He said that people did not have to spend their days in the dark alleys of the city, which could not be heated by the sunlight, and luck was waiting for them when they stepped out of the gate. The people of the country had not been out of the gates for generations and had difficulty believing the Flierefluiter. But they listened and looked with their mouths open. Some had already started twinkling little fun lights and others tried a cautious smile.
Then the King appeared on the balcony of his castle and said, Why would you believe this man? We’ve been doing the same thing for a long time, right? Isn’t it going well? We are safe within our city walls! This whistler probably wants to lure you out to slaughter you. Don’t you think he looks evil?
Suddenly people saw it too. After all, the Flierefluiter had no reason to talk about fantasies like this, other than to seduce them with something that didn’t exist? The council of wise men began to talk about how dangerous it could be outside, about the possible monsters and gaping chasms. And the people listened. When all the memories of the beautiful stories of the Flierefluiter had been eclipsed, the king spoke again. He ordered the guards to evict the Flierefluiter from the city and the Flierefluiter hopped outside under loud shouting and booing. as soon as he felt the sun on his face again and the scent of the crocuses filled his nose, he picked up his flute and continued to enjoy. The people over whom King Fear ruled, ignorant of all its splendor, left in their dark city.
