Wat een hoop reacties heb ik gekregen op mijn vraag over de titel van het boek! Overweldigend! Nu rust de zware taak op me om er één te kiezen. En voor de winnaar is er een bijzondere prijs!
Er zijn allerlei suggesties voorbij gekomen, maar de meeste hebben toch te maken met een superheld. Ik houd je de komende tijd op de hoogte van wat ik ga doen!
Het is een mooi verhaal en hij vertelt het gepassioneerd, daar houd ik van. Door puur toeval ben ik bij deze korte presentatie terecht gekomen omdat het onderdeel is van een netwerkborrel. Ik zit met een halfvol glas, inmiddels lauwe witte wijn in mijn hand, op niet zo comfortabele plastic stoeltjes, maar de man die voor ons staat, boeit vanaf het begin.
‘Een jongetje heeft een moeilijke vraag voor zijn lerares’ vertelt hij ‘en er ontvouwt zich een gesprek over Liefde in de klas.’ ‘Wat is liefde eigenlijk’ vraagt het ventje ‘en hoe herken je het?’ ‘Om die vraag te beantwoorden’ zegt de juf ’zou je naar het graanveld moeten gaan, net buiten het dorp.’ ‘Je zou de dikste graanhalm moeten plukken die je kan vinden en die bij me brengen’. Het jongetje kijkt verbaasd. ‘Dat is niet zo moeilijk’ antwoord hij. ‘Er is maar één regel’ zegt de juf: ‘Je mag overal maar één keer langslopen en niet teruggaan om er een te plukken die je eerder hebt gezien’. Die middag gaat het kereltje op pad en loopt eindeloos langs de volle graanhalmen. Hij kijkt en vergelijkt en steeds als hij een grote ziet, vraagt hij zich af of er verderop niet een nóg grotere zal zijn. Halverwege het graanveld realiseert hij zich dat hij de grootste al is gepasseerd en heeft hij spijt dat hij die niet direct geplukt heeft. Hij keert uiteindelijk terug met lege handen. De lerares legt uit dat dat liefde is: ‘ je blijft kijken naar iets beters totdat je erachter komt dat je de juiste persoon gemist hebt.’ ‘De volgende dag’ schetst de geboren verhalenverteller op het podium, ‘hebben de kinderen het over het huwelijk en een soortgelijke vraag komt op:’ ‘Wat is het nou eigenlijk’? De lerares geeft dezelfde uitleg: ‘Om dat te begrijpen zou je naar het maisveld moeten gaan, vlak naast het graanveld en de dikste maiskolf zoeken die je kan vinden’. Ze vult aan: ‘Maar onthoud: dezelfde regel geldt; je mag er maar één keer langs, niet teruggaan’. Het ventje gaat naar het maisveld en zorgt ervoor niet dezelfde fout te maken. Hij kiest al snel een aardige maiskolf uit die hem bevalt en gaat ermee terug naar de docent. Ze legt uit: nu heb je er één uitgekozen in het geloof en vertrouwen dat dit de beste voor je is, zo is het ook met het huwelijk.’ De spreker stopt en knikt zijn toehoorders triomfantelijk toe.
De zaal klapt enthousiast en naast me staat iedereen op. Ik blijf met gemengde gevoelens zitten. Alles in mij protesteert. Het klinkt mooi, vooral als het in een symbolisch verhaal is gegoten, maar: what about: ‘Never Settle’ zingt het in mij na. Voor mij zou het niet werken, zelfs als dat betekent dat ik alleen zou blijven. En voor andere mensen zit de waarheid misschien ergens in het midden. Dat is wat ik tegen heb op quotes en andere gestandaardiseerde goede raad besef ik me: het geldt nooit voor iedereen. Jarenlang heb ik in mijn jeugd, op zoek naar wijze raad, ideeën gevolgd waarvan ik hoopte dat ik, door niet het wiel zelf uit te vinden, het leven te slim af zou kunnen zijn. Maar die strategie faalde miserabel. Als ik de ene wijsheid volgde, zei iemand iets anders, als ik een andere raad ter harte nam, bleek het averechts uit te pakken. Pas later in mijn leven kwam ik erachter dat ik voor mezelf moest leren nadenken.
De tegeltjes-cultuur, waarbij straffe oneliners en mooi verpakt advies je ‘op het goede pad’ moeten houden, heerst niet alleen in Nederland. Kennelijk is het menselijk om leiding te zoeken in simpele waarheden en zelf heb ik natuurlijk ook ervaren dat het leven dermate ingewikkeld kan worden, dat je vasthouden aan iedere graanhalm die je enig houvast geeft, een zinnige oplossing lijkt. Maar vaak houdt het je ook vast in een troostcirkel of leidt het je af van je ‘eigen pad’. Wat namelijk voor een ander ‘het juiste pad’ is, hoeft dat natuurlijk voor jou nog niet te zijn.
Ik besluit mijn geest niet verder te laten benevelen door witte wijn en wijze woorden er een blog aan te wijden. Het wordt er één zonder one-liners, met zo min mogelijk goede raad, en alleen mijn overwegingen. Of misschien toch één raad: namelijk: ‘Denk voor jezelf’… tenzij het beter bij je past om een ander dat te laten doen natuurlijk. Daar moet je dan weer wél zelf over nadenken.
Als je meer wilt lezen, ga dan naar https://mirjamdinger.nl/alle-blogs/ Je kunt je ook inschrijven voor de mailinglijst via https://mirjamdinger.nl/contact/ en altijd als eerste de nieuwste blog’s toegestuurd krijgen. Ik vind het leuk om van je te horen. Op mijn site of via LinkedIn of Facebook kan je reageren. Laat je een berichtje voor me achter?
Succes maak je nooit alleen. Zonder de juiste mensen om je heen bereik je niet zoveel. In de afgelopen jaren heb ik daarom een geweldig netwerk om me heen verzameld. We kunnen nou eenmaal niet overal in pieken en ik geloof dat je veel gelukkiger bent als je omarmt wie je werkelijk bent, mét je talenten en je minder sterke kanten. Daarom wil ik vandaag een aantal mensen in het zonnetje zetten die voor mij onmisbaar zijn. Nicole, Inspirerend hoe je onderwijsprofessionals zich laat profileren. Wat mij betreft is hun zelfkennis een onmisbare schakel in het helpen van kinderen. Dank je wel! En Fedor, De man die je belt als je, zoals hij zegt ‘stront aan de ict-knikker hebt’ Recht door zee en sociaal betrokken sparring-maatje! Onvervangbaar! Dan Kees, Specialist in social media en online zichtbaarheid voor ondernemers maar vooral ook vriend, taalpurist en opbouwende criticus. Synergie! En last but not at least the least 😉 Renate, jouw verfrissende openheid en je verlangen naar betere communicatie en werkplezier raakt me keer op keer. Daarnaast ben je een prachtige en begenadigde actrice. Fijn dat ik je ken! Dus bij deze: Bedankt! Jullie zijn enorm waardevol voor mij!
#spreadthelove
Wanneer ik me realiseer dat de knipperende cursor nog steeds het enige is wat er op mijn scherm staat, blijken er alweer 20 minuten voorbij te zijn. In die tijd heb ik wél: in mijn hoofd een boodschappenlijstje gemaakt voor vanmiddag, het gesprek van vanmorgen herhaald op de manier waarop ik vond dat het had moeten gaan, én voor mijn imaginaire huis op Ibiza een plek uitgezocht waar het organisch gevormde zwembad moet komen.
Ik ben werkelijk een baas in het zinloos opvullen van de tijd die ontstaat als ik geen inspiratie heb. Net als soms in de auto, passeert de tijd mijmerend, zonder dat je er erg in hebt en vraag je je af waar die is gebleven. Ik realiseer me dat ik een blog zou schrijven. Maar de inspiratie fladdert als een vlinder om mijn hoofd en weigert met haar frêle pootjes op mijn schouder te landen.
Ik besluit te stoppen met dromen en een groot glas verse gemberthee te maken. Zonder honing, want die is op en staat inmiddels op het boodschappenlijstje voor vanmiddag. Terwijl ik de geurige wortel aan dunne plakjes snijd vraag ik me af waarom die blog nou zo belangrijk is. Het antwoord dient zich direct aan en laat zich raden: Ik moet het natuurlijk van mezelf. Ik heb het mezelf beloofd en ik kan alleen succesvol zijn als ik discipline heb.
‘Wat is dat dan? Succesvol…’ besluit mijn wijzere ik aan de interne discussie toe te voegen. ‘Is succes dan: elke week een blog schrijven, veel volgers en fans hebben en de ene bestseller na de andere uitgeven? Of zit het in andere dingen?’ Ik schuif het dampende glas van me af en besluit even de tijd te nemen om op te schrijven wat ik onder succes versta. Ik pak mijn favoriete vulpen en krabbel op de achterkant van de Eneco-envelop: ‘Een goede’… ik kras het laatste woord direct door. ‘Een liefdevolle moeder voor mijn kinderen zijn, ongeacht of ze het altijd waarderen’. Want met 3 jongens in de puberteit valt aan de directe ‘uitkomst’ je succes niet altijd af te meten. Ik krijg de smaak te pakken; ‘Dingen doen omdat ik erin geloof en de uitkomst loskoppelen van de actie. Ik denk inmiddels sneller dan ik schrijven kan: ‘Regelmatig doen wat ik leuk vindt. Ook al heeft verder niemand er een snars aan’. En voordat ik me verlies in de betekenis van een ‘snars’ herpak ik mezelf; ‘Soms mijn focus makkelijk vast kunnen houden, als het onderwerp er toe doet’. Nu heb ik er echt plezier in en moeiteloos pen ik nog een klein dozijn definities van mijn persoonlijke gevoel van succes in een steeds kleiner wordende letter op het papiertje. ’Erop durven vertrouwen dat de inspiratie vanzelf wel weer komt’, is de laatste die ik bijna onleesbaar rechts onder in het hoekje priegel.
Wanneer ik tot de conclusie ben gekomen dat ik mezelf op de meeste van deze criteria eigenlijk behoorlijk succesvol vind, krijg ik enorme zin om een blog te schrijven. Ik trek het toetsenbord naar me toe en begin geestdriftig te typen. Zo is het heerlijk. Gewoon mijn gedachten delen in de hoop dat iemand er misschien iets aan heeft. Soms moeten we zoveel van onszelf. Maar het kind in ons wil ook aandacht. Het wil gezien worden een aai over zijn of haar bol. Anders blijft het als een dwarse peuter schokschouderen zodat de vlinder die we zoeken niet het lef heeft om op zo’n wilde ondergrond te landen. En geef ze beiden eens ongelijk? Zowel het perspectief van de vlinder als van het kind in ons is volkomen te begrijpen. Ik besluit aan de zijkant van de enveloppe nog één definitie toe te voegen: ‘Aandacht hebben voor het kleine meisje in mezelf’.
Binnen ‘no time’ staan er 756 woorden op mijn scherm en sluit ik af om het niet een ‘kort verhaal’ in plaats van een blog te laten worden . Stiekem vind ik het toch wel fijn als naast mijn persoonlijke omlijning , mijn andere, meer wereldse definities van succes ook worden gehaald. Want eerlijk is eerlijk; het resultaat laat me toch niet helemaal onverschillig. Mijn blog voor deze week is klaar en ik sluit tevreden mijn document af. Ik kijk naar rechts op mijn schouder en knipoog naar de denkbeeldige vlinder. Jammer dat hij niet wat eerder bij me kwam zitten. ‘Volgende keer toch maar direct honing in de thee’, denk ik, dan gaat het misschien sneller. Nu ga ik dan eerst maar boodschappen doen, het lijstje heb ik tenslotte al klaar.
Als je meer wilt lezen, ga dan naar https://mirjamdinger.nl/alle-blogs/ Je kunt je ook inschrijven voor de mailinglijst via https://mirjamdinger.nl/contact/ en altijd als eerste de nieuwste blog's toegestuurd krijgen. Ik vind het leuk om van je te horen. Op mijn site of via LinkedIn of Facebook kan je reageren. Laat je een berichtje voor me achter?
Succes maak je nooit alleen, Zonder de juiste mensen om je heen bereik je niet zoveel. In de afgelopen jaren heb ik daarom een geweldig netwerk om me heen verzameld. We kunnen nou eenmaal niet overal in pieken en ik geloof dat je veel gelukkiger bent als je omarmt wie je werkelijk bent, mét je talenten en je minder sterke kanten. Daarom wil ik vandaag een aantal mensen in het zonnetje zetten die voor mij onmisbaar zijn. Jeroen, een visionair met enorm veel verstand van processen. Ik ben blij dat we samenwerken! Janus, zonder jouw financiële inzicht en toewijding zou alles in de soep lopen. Je bent écht onmisbaar en ik ben superblij met je! Andrea, ik ken weinig mensen die zo bruisen van de postiviteit als jij. Dat moet gewoon af en toe gezegd worden! Daarbij heb je ook nog enorm veel kennis en is delen je uitgangspunt. Dank je wel voor je inspiratie! En last but sure not least: Frank du Mosch , de meest enthousiaste en vakkundige mediatrainer (en wereldverbeteraar) die ik ken! Ik geloof in jouw ideeën over betrokkenheid! Dus bij deze: Bedankt dat jullie zo waardevol voor me zijn! #spreadthelove
Op het moment dat ik het merk, is het natuurlijk al te laat. De auto slingert nog wat en mindert vaart. Ik weet direct wat er aan de hand is en van pure verontwaardiging geef ik een klap op mijn stuur. Net nu ik haast heb gooit de lekke band mijn totale plannen in de war. Als die irritante tractor voor me een beetje was gaan doorrijden, had ik mijn afspraak nog nét kunnen halen. Dat plan is nu wel van de baan, bries ik in mezelf. Ik pak mijn telefoon en zie tot mijn grote frustratie dat ik in dit afgelegen gebied niet eens bereik heb. Ik onderdruk een krachtterm en zoek geagiteerd naar een oplossing in mijn bewolkte brein.
Terwijl ik de achterklep open, herinner ik me vol afgrijzen dat er in mijn leuke kleine two-seater geen ruimte was voor een reserveband. Iets wat ik bij aankoop zonder enig probleem heb weggewuifd, gecharmeerd als ik was van het open dakje, dat natuurlijk wel ergens in moest kunnen vouwen. ‘Ook dat nog!’ denk ik nu. Opnieuw bijt ik bijna op mijn tong in een poging niet te vloeken.
Ik kijk om me heen. Ik sta langs een binnenweg omdat dat ik dacht een stuk te kunnen afsnijden. Een keuze die ik mezelf nu hardgrondig verwijt. Want op de slome tractor na, die inmiddels uit het oog is verdwenen, heb ik eigenlijk al een tijd niemand gezien. Ik zie wel bomen héél veel bomen. Diep in gedachten als ik was had ik me niet eens gerealiseerd dat ik door het bos reed.
Ineens voel ik me verloren. ‘Wat nu?’ denk ik terwijl mijn irritatie plaats maakt voor een verdachte prikkeling achter mijn ogen. Ik besluit te gaan lopen. ‘We zijn in Nederland tenslotte, hoe ver kan het zijn?’ mompel ik in mezelf. Ik sluit mijn auto af, verfoei mijn keuze voor die leuke hakjes en loop in de richting van mijn bestemming. Het is stil hier. Behalve het ruisen van de takken hoor ik niets. Of toch? Ik word me bewust van een vogel. Ze zingt prachtig. Er antwoordt een heel koor. Waar zouden ze het over hebben? vraag ik me af. ‘Vast over een gestrand blondje op hakken’, dien ik mezelf van repliek en ik grinnik. Ik ruik de frisse ozon in de lucht en de geur van lente en ontluikende blaadjes. ‘Wat is het schitterend hier’ hoor ik mezelf vol ontzag fluisteren. Het voorjaarszonnetje brandt aan deze kant van de weg al aangenaam warm door mijn zwarte jasje. De weldadige stilte neemt beetje bij beetje bezit van me en terwijl ik stevig doorstap, betrap ik mezelf er op dat ik loop te fluiten! Wat een geluk dat ik op zo’n prachtige plek stil kwam te staan denk ik en terwijl ik me bewust wordt van het contrast met nog maar heel even geleden, moet ik hardop lachen!
Verderop zie ik een stip die traag dichterbij komt. Het is een rode stip die langzaam blijkt te veranderen in een tractor. De tractor van net! Ik herken hem aan de butsen rondom. Als hij vlak voor mijn neus stopt steekt een vriendelijk ogende jongen zijn hoofd naar buiten. ‘Problemen mevrouw?’ Vraagt hij met een plaatselijk tongval. Ik knik enigszins beschaamd. Nou ja, nét nog wel, denk ik erachteraan. ‘Stap maar in’, wenkt hij en terwijl we hotsend en schuddend, maar nog altijd sneller dan te voet, het stuk afleggen dat ik net heb gelopen, kom ik erachter dat hij terug is gereden toen hij me niet meer zag. Ik ben geraakt: Wat ontzettend aardig!
Als we aankomen bij mijn auto springt de jongen energiek uit de cabine. Met rustige gebaren maakt hij naast weinig woorden wel zijn handen vuil aan de spuitbus waarmee hij mijn band opvult. ‘U kan weer verder!’ besluit hij terwijl hij een doek uit zijn zak vist om zijn vingers af te vegen. Ik weet gewoon niet hoe ik mijn erkentelijkheid moet overbrengen. Ik sta bijna te springen van opluchting. Hij ziet het en knikt.’ Zo doen we dat’, zegt hij eenvoudig en ik besluit het cadeau in dankbaarheid te ontvangen.
Wat een prachtige les. Ik zag letterlijk door de bomen het bos even niet meer en werd totaal onverwacht wakker geschud. Alles wat daarvoor nodig was, is er eigenlijk altijd al: De zon, de vogels, de wind. Én vandaag dan een vriendelijke jongen in een schuddende rode tractor natuurlijk. Dat dan weer wel.
