Tag Archives for " jezelf zijn "

OVER WARME WITTE WIJN EN WIJZE WOORDEN.

Met mijn voornemen om (de kracht van) mijn eigen kwetsbaarheid te laten zien, schrijf ik regelmatig over dingen die ik meemaak of ervaar. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.

Het is een mooi verhaal en hij vertelt het gepassioneerd, daar houd ik van. Door puur toeval ben ik bij deze korte presentatie terecht gekomen omdat het onderdeel is van een netwerkborrel. Ik zit met een halfvol  glas, inmiddels lauwe witte wijn in mijn hand, op niet zo comfortabele plastic stoeltjes, maar de man die voor ons staat, boeit vanaf het begin.

‘Een jongetje heeft een moeilijke vraag voor zijn lerares’ vertelt hij ‘en er ontvouwt zich een gesprek over Liefde in de klas.’ ‘Wat is liefde eigenlijk’ vraagt het ventje ‘en hoe herken je het?’ ‘Om die vraag te beantwoorden’ zegt de juf  ’zou je naar het graanveld moeten gaan, net buiten het dorp.’ ‘Je zou de dikste graanhalm moeten plukken die je kan vinden en die bij me brengen’. Het jongetje kijkt verbaasd. ‘Dat is niet zo moeilijk’ antwoord hij. ‘Er is maar één regel’ zegt de juf: ‘Je mag overal maar één keer langslopen en niet teruggaan om er een te plukken die je eerder hebt gezien’.  Die middag gaat het kereltje op pad en loopt eindeloos langs de volle graanhalmen. Hij kijkt en vergelijkt en steeds als hij een grote ziet, vraagt hij zich af of er verderop niet een nóg grotere zal zijn. Halverwege het graanveld realiseert hij zich dat hij de grootste al is gepasseerd en heeft hij spijt dat hij die niet direct geplukt heeft. Hij keert uiteindelijk terug met lege handen. De lerares legt uit dat dat liefde is: ‘ je blijft kijken naar iets beters totdat je erachter komt dat je de juiste persoon gemist hebt.’ ‘De volgende dag’ schetst  de geboren verhalenverteller op het podium, ‘hebben de kinderen het over het huwelijk en een soortgelijke vraag komt op:’ ‘Wat is het nou eigenlijk’?  De lerares geeft dezelfde uitleg: ‘Om dat te begrijpen zou je naar het maisveld moeten gaan, vlak naast het graanveld en de dikste maiskolf zoeken die je kan vinden’.  Ze vult aan: ‘Maar onthoud: dezelfde regel geldt; je mag er maar één keer langs, niet teruggaan’. Het ventje gaat naar het maisveld en zorgt ervoor niet dezelfde fout te maken. Hij kiest al snel een aardige maiskolf uit die hem bevalt en gaat ermee terug naar de docent.  Ze legt uit: nu heb je er één uitgekozen in het geloof en vertrouwen dat dit de beste voor je is, zo is het ook met het huwelijk.’ De spreker stopt en knikt zijn toehoorders triomfantelijk toe.

De zaal klapt enthousiast en naast me staat iedereen op. Ik blijf met gemengde gevoelens zitten. Alles in mij protesteert. Het klinkt mooi, vooral als het in een symbolisch verhaal is gegoten, maar: what about: ‘Never Settle’ zingt het in mij na. Voor mij zou het niet werken, zelfs als dat betekent dat ik alleen zou blijven. En voor andere mensen zit de waarheid misschien ergens in het midden.  Dat is wat ik tegen heb op quotes en andere gestandaardiseerde goede raad besef ik me: het geldt nooit voor iedereen. Jarenlang heb ik in mijn jeugd, op zoek naar wijze raad, ideeën gevolgd waarvan ik hoopte dat ik, door niet het wiel zelf uit te vinden, het leven te slim af zou kunnen zijn. Maar die strategie faalde miserabel.  Als ik de ene wijsheid volgde, zei iemand iets anders, als ik een andere raad ter harte nam, bleek het averechts uit te pakken. Pas later in mijn leven kwam ik erachter dat ik voor mezelf moest leren nadenken.

De tegeltjes-cultuur, waarbij straffe oneliners en mooi verpakt advies je ‘op het goede pad’ moeten houden, heerst niet alleen in Nederland. Kennelijk is het menselijk om leiding te zoeken in simpele waarheden  en  zelf heb ik natuurlijk ook ervaren dat het leven dermate ingewikkeld kan worden, dat  je vasthouden aan iedere graanhalm die je enig houvast geeft, een zinnige oplossing lijkt. Maar vaak houdt het je ook vast in een troostcirkel of leidt het je af van je ‘eigen pad’. Wat namelijk voor een ander ‘het juiste pad’ is, hoeft dat natuurlijk voor jou nog niet te zijn.

Ik besluit mijn geest niet verder te laten benevelen door witte wijn en wijze woorden er een blog aan te wijden. Het wordt er één  zonder one-liners, met zo min mogelijk goede raad, en alleen mijn overwegingen. Of misschien toch één raad: namelijk: ‘Denk voor jezelf’… tenzij het beter bij je past om een ander dat te laten doen natuurlijk. Daar moet je dan weer wél zelf over nadenken.

Als je meer wilt lezen, ga dan naar https://mirjamdinger.nl/alle-blogs/ Je kunt je ook inschrijven voor de mailinglijst via https://mirjamdinger.nl/contact/ en altijd als eerste de nieuwste blog’s toegestuurd krijgen. Ik vind het leuk om van je te horen. Op mijn site of via LinkedIn of Facebook kan je reageren. Laat je een berichtje voor me achter?

Foto: Mike Tinnion

 

 

 

 

 

 

 

 

OVER MOOIE HAKKEN EN DE JUISTE ANTWOORDEN

Met mijn voornemen om de kracht van onze kwetsbaarheid te laten zien, schrijf ik regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik om me heen zie. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.

“Je mag best wat zeggen hoor’ hoor ik een warme vrouwenstem achter me fluisteren.

Ik kijk om en zie een moeder en dochter waarvan het aandoenlijke meisje is gestoken in een rood-wit gestreept jurkje.

Haar blik heeft zich als een harpoen vastgeklonken aan mijn delfts blauwe pumps en haar mond staat een klein beetje open. Kijk je naar mijn schoenen? Vraag ik volkomen overbodig. ‘Mooooi’ weet ze alleen in opperste verrukking uit te brengen. De vrouw met de warme stem kijkt vertederd naar de kleuter en herhaalt, even overbodig: ‘mooi hé?’ Het meisje knikt waarbij haar prachtige krullen uitbundig op en neer dansen. In een poging de conversatie op gang te houden terwijl we wachten op de parkeerautomaat, bega ik een historische flater door te zeggen:. “Ik vind de jouwe ook mooi, met al die glitters enzo.  Zullen we ruilen?’ Waarna ik me onmiddellijk toch ietwat verontrust afvraag wat ik zal doen als ze op mijn aanbod ingaat.

Een jongetje van een paar jaar ouder springt vanachter zijn moeder tevoorschijn en verbreekt het wat ongemakkelijke moment met een onverwacht perspectief: ‘Ik vind ze ook mooi! roept hij enthousiast. Ik wil ze ook wel hebben!’ vervolgt hij terwijl hij op mijn hakken wijst. De vrouw en ik kijken elkaar aan. In één lange seconde realiseren we ons hoeveel het er toe doet hoe we nu reageren.

Overduidelijk peinzend kijk ik van het mannetje met zijn open blik naar zijn zusje en trek een diepe denkrimpel in mijn voorhoofd. Ik word me bewust van de afwachtende blik van de vrouw en mijn gedachten die de mogelijke antwoorden  afwegen. Té vaak krijgen kinderen een reactie die ze in de rest van hun leven vormt. ‘Doe niet zo gek’ is daar een van, en ‘Maar jij bent toch een jongen’ maakt ook in één klap een hoop duidelijk over hoe wij de wereld zien. Tegelijkertijd weet ik niets over de opvoeding en de waarden van de moeder tegenover me die bijna onzichtbaar haar adem inhoudt. Ik weet dat ik niet veel anders kan doen dan bij mezelf blijven. Alles in mij omarmt de authenticiteit van dit kleine kereltje dat één kort moment symbool staat voor het kind in ons allemaal. ‘Alles en iedereen mag er zijn’ denk ik.

Ik kijk van de glittersandaaltjes naar de groene  gympen en terug en dan naar mijn eigen hakken, ‘Tja, hoe moet dat nou’, zeg ik. ‘Ik kan niet kiezen tussen die van jullie,  en we kunnen de mijne natuurlijk ook niet in tweeën hakken…’ De moeder peinst zichtbaar mee en kijkt van de kleuter naar haar grotere broer. Vanuit mijn ooghoeken zie ik haar uitademen.  Bijna onmerkbaar maak ik het begin van een beweging naar de inmiddels beschikbare betaalautomaat. Zullen we dan maar allemaal onze eigen schoenen houden? Stel ik voor. Enigszins teleurgesteld, maar begripvol kijken de twee kleine mensjes elkaar aan. Ze knikken. Zich onbewust van de gender-stigma’s en rollenpatronen die ongewild nog steeds een rol spelen in de hoofden van dezelfde volwassenen waar ze naar opkijken. We zwaaien nog even vriendelijk en gaan ieder ons weegs.

De moeder kijkt nog een keer om, zichtbaar opgelucht over weer een genomen horde op de weg naar evenwichtige volwassenheid van haar koters. Onze blikken kruisen elkaar. We glimlachen.

Ik voel me dankbaar. Onbedoeld hebben deze kleine mensjes me een waardevol moment gegeven. Een levensles en een beetje geluk zit soms in een piepklein hoekje.

WIL JE VOORTAAN ALS EERSTE MIJN BLOG'S LEZEN?

Laat dan je naam en e-mailadres achter, dan stuur ik je ze persoonlijk toe.  Maak je geen zorgen: Ik haat spam, dus ik ga uiterst voorzichtig om met je gegevens.

Loading...
Visit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Twitter