Tag Archives for " gendergelijkheid "

OVER MOOIE HAKKEN EN DE JUISTE ANTWOORDEN

Met mijn voornemen om de kracht van onze kwetsbaarheid te laten zien, schrijf ik regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik om me heen zie. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.

“Je mag best wat zeggen hoor’ hoor ik een warme vrouwenstem achter me fluisteren.

Ik kijk om en zie een moeder en dochter waarvan het aandoenlijke meisje is gestoken in een rood-wit gestreept jurkje.

Haar blik heeft zich als een harpoen vastgeklonken aan mijn delfts blauwe pumps en haar mond staat een klein beetje open. Kijk je naar mijn schoenen? Vraag ik volkomen overbodig. ‘Mooooi’ weet ze alleen in opperste verrukking uit te brengen. De vrouw met de warme stem kijkt vertederd naar de kleuter en herhaalt, even overbodig: ‘mooi hé?’ Het meisje knikt waarbij haar prachtige krullen uitbundig op en neer dansen. In een poging de conversatie op gang te houden terwijl we wachten op de parkeerautomaat, bega ik een historische flater door te zeggen:. “Ik vind de jouwe ook mooi, met al die glitters enzo.  Zullen we ruilen?’ Waarna ik me onmiddellijk toch ietwat verontrust afvraag wat ik zal doen als ze op mijn aanbod ingaat.

Een jongetje van een paar jaar ouder springt vanachter zijn moeder tevoorschijn en verbreekt het wat ongemakkelijke moment met een onverwacht perspectief: ‘Ik vind ze ook mooi! roept hij enthousiast. Ik wil ze ook wel hebben!’ vervolgt hij terwijl hij op mijn hakken wijst. De vrouw en ik kijken elkaar aan. In één lange seconde realiseren we ons hoeveel het er toe doet hoe we nu reageren.

Overduidelijk peinzend kijk ik van het mannetje met zijn open blik naar zijn zusje en trek een diepe denkrimpel in mijn voorhoofd. Ik word me bewust van de afwachtende blik van de vrouw en mijn gedachten die de mogelijke antwoorden  afwegen. Té vaak krijgen kinderen een reactie die ze in de rest van hun leven vormt. ‘Doe niet zo gek’ is daar een van, en ‘Maar jij bent toch een jongen’ maakt ook in één klap een hoop duidelijk over hoe wij de wereld zien. Tegelijkertijd weet ik niets over de opvoeding en de waarden van de moeder tegenover me die bijna onzichtbaar haar adem inhoudt. Ik weet dat ik niet veel anders kan doen dan bij mezelf blijven. Alles in mij omarmt de authenticiteit van dit kleine kereltje dat één kort moment symbool staat voor het kind in ons allemaal. ‘Alles en iedereen mag er zijn’ denk ik.

Ik kijk van de glittersandaaltjes naar de groene  gympen en terug en dan naar mijn eigen hakken, ‘Tja, hoe moet dat nou’, zeg ik. ‘Ik kan niet kiezen tussen die van jullie,  en we kunnen de mijne natuurlijk ook niet in tweeën hakken…’ De moeder peinst zichtbaar mee en kijkt van de kleuter naar haar grotere broer. Vanuit mijn ooghoeken zie ik haar uitademen.  Bijna onmerkbaar maak ik het begin van een beweging naar de inmiddels beschikbare betaalautomaat. Zullen we dan maar allemaal onze eigen schoenen houden? Stel ik voor. Enigszins teleurgesteld, maar begripvol kijken de twee kleine mensjes elkaar aan. Ze knikken. Zich onbewust van de gender-stigma’s en rollenpatronen die ongewild nog steeds een rol spelen in de hoofden van dezelfde volwassenen waar ze naar opkijken. We zwaaien nog even vriendelijk en gaan ieder ons weegs.

De moeder kijkt nog een keer om, zichtbaar opgelucht over weer een genomen horde op de weg naar evenwichtige volwassenheid van haar koters. Onze blikken kruisen elkaar. We glimlachen.

Ik voel me dankbaar. Onbedoeld hebben deze kleine mensjes me een waardevol moment gegeven. Een levensles en een beetje geluk zit soms in een piepklein hoekje.

WIL JE VOORTAAN ALS EERSTE MIJN BLOG'S LEZEN?

Laat dan je naam en e-mailadres achter, dan stuur ik je ze persoonlijk toe.  Maak je geen zorgen: Ik haat spam, dus ik ga uiterst voorzichtig om met je gegevens.

Loading...
Visit Us On FacebookVisit Us On LinkedinVisit Us On Twitter