5
OVER KOFFIE EN KNIKJES, EN RIMPELS VOORKOMEN.
Met mijn voornemen om de kracht van openheid (en kwetsbaarheid zo je wilt) te laten zien, schrijf ik vanaf nu regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik om me heen zie. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.
‘Weet je wat mijn buurvrouw met haar oude kleren doet?’ Zegt hij.
‘Nee?’ Antwoord ik.
Gniffelend kijkt hij door het raam de straat in.
“Ze trekt ze aan!’ Hij moet heel hard lachen om zijn eigen grapje.
Ik volg zijn blik naar buiten. Er loopt een dame van een jaar of veertig met haar hoofd naar de grond gebogen voorbij.
Ik lach niet en hij kijkt een beetje bedremmeld. Voelt hij zich schuldig? Een beetje betrapt? Dat is wat we soms zo voelen als we een ander een onbedoeld kijkje in de donkere kant van onze gedachten hebben gegeven.
Ik probeer te ontdekken wat ik zelf precies voel; is het plaatsvervangende schaamte? De pijn die je voelt als iemand iets meemaakt wat je je voor kunt stellen? Ik verplaats me in haar, de oorzaak van zijn oordeel. Ze ziet er niet gelukkig uit. Zorgelijk, alsof ze een groot verdriet op haar schouders meedraagt.
‘Ken je haar?’ Vraag ik. Er stijgt wat bloed naar zijn wangen. Nauwelijks merkbaar. ‘Neuj’… zegt hij iets zachter. Weet je hoe haar leven eruit ziet? Vraag ik hem. Hij is een intelligente man en begrijpt direct wat ik bedoel. ‘Nou nee, ik spreek haar eigenlijk nooit’ antwoordt hij.
‘Misschien vindt ze het wel heel fijn als je een praatje met haar maakt’ denk ik hardop…
’Nou ja, stamelt hij… ‘Ik hoorde wel dat ze erg ziek is geweest. Kanker, geloof ik’. We kijken elkaar aan en ik zie in zijn ogen dat hij hetzelfde denkt als ik; ‘Dat moet vreselijk voor haar zijn’.
Niet iedereen is hetzelfde, heeft dezelfde veerkracht, gezondheid en dezelfde hang naar uiterlijkheden. Maar iedereen heeft zijn of haar eigen schoonheid en een verzameling prachtige eigenschappen. Soms lijkt het alsof je beter bent dan een ander. Dat je voorop loopt. En soms lijk het alsof je iets minder goed kan dan de rest. Maar de waarheid is dat we allemaal ons eigen pad lopen. Iedereen heeft zijn of haar eigen volgorde en snelheid. Sommigen van ons zijn er vroeg bij, anderen zijn laatbloeiers , maar iedereen heeft zijn eigen avontuur en zijn eigen waarde.
Ik kijk op uit mijn overpeinzing en mijn blik kruist die van hem. ‘Ja’, zegt hij met gespeeld verwijt in zijn stem…’ ik ben nou eenmaal niet zo iemand die een praatje maakt met vreemden of zo’n knuffel-hippie hoor!’… Ik lach hardop. En ik geloof hem niet. Volgende keer dat hij haar op straat ziet lopen zal hij haar vriendelijk toeknikken. Op z’n minst. Het zal haar waarschijnlijk goed doen, waardoor ze zelf verdraagzamer zal zijn tegen een ander in haar leven. En zo worden zaadjes geplant. Zaadjes van vriendelijkheid en in dit geval van bewustzijn. Zaadjes die rimpels veroorzaken. Rimpels die merkbaar zijn vér buiten de grenzen van wat wij kunnen zien.
Hij bestelt nog een kop koffie. Nou ja, twee dan. Ook een voor mij. Omdat ik dat waarschijnlijk wel fijn zal vinden.
Dat vind ik inderdaad en ik knik hem vriendelijk toe.
Wat is het leven toch mooi!
Foto: Christiana Rivers
