Met mijn voornemen om de kracht van openheid (en kwetsbaarheid zo je wilt) te laten zien, schrijf ik vanaf nu regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik om me heen zie. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.
Zeg, hoe ga jij daar nou mee om? Vraagt ze. Ik denk even na. Een onverwacht mooi gesprek met een zeker zo mooi mens. De carnavalswagens kruipen met een dermate oorverdovend volume voorbij dat het een wonder is dat ik mezelf nog kan horen denken.
Mijn blik valt op een patatkraam met een enorme rij ervoor. De geur van knapperige snacks en versgebakken friet zo rond lunchtijd, laat me het water in de mond lopeen.
‘Ik vind het best lastig’ zegt ze. Ik begrijp wat ze bedoelt. ‘Maar het is net als met snacks en fastfood’, zeg ik… ‘of carnaval’. Ze kijkt me verrast aan en ik probeer uit te leggen wat ik bedoel: . ‘Je kunt dat idee op alle delen van je leven toepassen:’ ‘sommige dingen zijn gewoon lekker of leuk, maar ze voeden je niet echt. Je hebt ook regelmatig een gezonde maaltijd nodig’. Ze lacht en ik zie dat mijn woorden iets bij haar raken. Ik vind het ook lastig realiseer ik me weer. Je leert iets, wordt je steeds bewuster van hoe je in het leven staat en een aantal mensen in je omgeving willen je wel begrijpen, maar kunnen soms gewoon niet met je mee. ‘Wat ik zeggen wil, is dat het er vooral om gaat of je bewust durft te zijn van wat er gebeurt’ vervolg ik. Ze knikt.
‘Tja’ Ze lijkt hardop te denken: ‘Iemand zei laatst tegen me dat ik het zelf toelaat; het gevoel dat ik me moet verdedigen bedoel ik… En dat was een echte eyeopener’. Ik begrijp precies wat ze bedoelt. Want dat is de valkuil, als je merkt dat je omgeving niet meebeweegt.Maar ik moet ook niet denken aan elke dag carnaval, zeg ik . Ze lacht. Nee! Schreeuwt ze quasi verschrikt boven de herrie uit.
In de verte nadert de wagen van school waar onze kinderen op meerijden en we zien de blije maar vermoeide koppies. Het is een prachtige wagen, en we zijn omringd met juichende mensen. We genieten.‘Maar gelukkig is alles morgen ook weer normaal’ zien we elkaar denken. We lachen allebei. Want ach, het is hartstikke leuk, zo’n deinende mensenmassa, maar een goed gesprek is voor mij op z’n tijd ook onontbeerlijk. En hoewel die patat nu echt onweerstaanbaar begin te ruiken, ben ik blij dat ik het niet iedere dag hoef te eten.
Zo is het ook met mensen. Er zijn mooi-weer-vriendschappen, waar je ongedwongen lol mee kunt hebben en er zijn mensen waarvan je weet dat ze met je mee groeien en er altijd voor je zullen zijn. Allebei zijn ze op een andere manier waardevol in je leven. Soms moet je afscheid nemen van mensen, als je niet meer bij elkaar past, maar soms kan je die verkramping ook lekker loslaten en de wereld accepteren zoals die is, met gewone én carnavals-dagen. Met feest- én met serieuze vrienden.
Terwijl ik nog even sta te mijmeren over het mooie gesprek, springt mijn jongste enthousiast tevoorschijn. Moe maar voldaan. Terwijl we naar huis lopen vraagt hij; wat eten we vanavond? Ik antwoord: ‘patat!’ Want soms is dat gewoon zó lekker!
Photo by Hans Vivek on Unsplash