DREAMTEAM SEQUENCE (2)

Succes maak je nooit alleen, Zonder de juiste mensen om je heen bereik je niet zoveel. In de afgelopen jaren heb ik daarom een geweldig ‘dream-team’ om me heen verzameld. We kunnen nou eenmaal niet overal in pieken en ik geloof dat je veel gelukkiger bent als je omarmt wie je werkelijk bent, mét je talenten en je minder sterke kanten. Daarom wil ik vandaag een aantal mensen in het zonnetje zetten die voor mij onmisbaar zijn in mijn netwerk.  Jacoline: je bent een netwerk-tijger en eventmanager die niets teveel is, ik vind je een inspiratie! Marinka: Mooi zoals je met je onderwijskennis al mijn onderbuik-ideeën onderbouwt. Ik ben hartstikke blij met onze samenwerking! Frank: Wat een kennis en inzicht in de uitgeverswereld! Diepe buiging! en last but not least: Bob: Een juridische uitblinker om rekening mee te houden en tegelijk een prachtig warm mens. Een bijzondere balans! Vandaag wil ik deze kanjers met zoveel woorden bedanken. Dus bij deze: Zonder jullie was ik nergens! Bedankt!

OVER HET ÉNE ANTWOORD DAT ALTIJD WERKT

Met mijn voornemen om de kracht van onze kwetsbaarheid te laten zien, schrijf ik regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik om me heen zie. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.

‘Zei ze dat? Wat een bitch! Hoor ik een goedgeklede vijftiger twee tafeltjes verderop luid sissen. Hard genoeg om haar weerzin uit te drukken en nét zacht genoeg om met haar onderdrukte woede geen koffieongelukken om haar heen te veroorzaken. De afschuw druipt van haar gezicht. Ik weet dat ik niet zou moeten luisteren, maar terwijl ik met mijn laptop in het zonnetje zit op mijn favoriete koffieplekje, ontkom ik er soms gewoon niet aan.  De vrouw tegenover haar knikt uitbundig en kijkt vergenoegd naar haar vriendin. De erkenning voor wat haar is overkomen maakt haar lot voor even wat dragelijker.

We delen onze pijn maar al te graag met als beloning:  begrip en bevestiging.  Herkenbaar.  Een valkuil die we allemaal op enig moment in ons leven niet zullen weten te ontwijken. Soms ben je zó verbolgen over onrecht, dat je het gevoel hebt dat je explodeert als je geen stoom afblaast bij een ander. Maar eigenlijk is er dan bij de reactie op wat er gebeurd is, al iets fout gegaan. In mijn herinnering zie ik talloze voorbeelden van mensen die met een onterechte aantijging mijn temperament lieten ontwaken. En mijn reactie is dan net als die van iedereen; vechten of vluchten. Of was, moet ik eerlijk zeggen. Want sinds een tijdje heb ik het ideale antwoord op al dit soort situaties.

Dat antwoord, daar kom ik straks op terug. En hoe dat gebeurde? Een confrontatie met een gepasseerde concurrent. Hij riep een volzin die ik niet zal herhalen, op een volume dat ehm… niet noodzakelijk was gezien de afstand waarop wij ons van elkaar bevonden.  Ik was verbijsterd en in een fractie van een seconde waarin mijn lichaam de mogelijkheden afwoog tussen ‘vechten of vluchten’ gebeurde er iets onverwachts.

Alsof er een engel zijn hand op mijn schouder legde, kwam er een verrassende rust over me waarin ik me realiseerde dat de persoon tegenover me, net als ik, vocht met zijn eigen ‘demonen’.  En ervan uitgaande dat er niet één waarheid is, maar dat we allemaal onze eigen realiteit zien, had hij vanuit zijn perspectief waarschijnlijk voldoende argumenten verzameld voor de vileine opmerking. Als bij toverslag veranderde mijn amygdala-reactie, die ervoor zorgt dat we ons geschrokken terugtrekken of boos uithalen, in oprechte interesse. Wat dreef hem, wat was zijn waarheid, wat gebeurde er in zijn hoofd dat hij het nodig vond om zó tegen me te doen? Dat was alles. En dat éne moment veranderde ook alles.

‘Dat is interessant; waarom zou je zoiets zeggen?’  Zei ik rustig en tot mijn verrasing klonk mijn stem oprecht vriendelijk. In de stilte die volgde was de warmtegraad in één milliseconde veranderd van -15 naar kamertemperatuur en ik zag dat hij de vraag oprecht in overweging nam. Ineens konden we elkaar zien voor wat we waren. Twee mensen die worstelen om het goede te doen en onszelf proberen te beschermen tegen pijn. Wat volgde was niet alleen een goed gesprek maar ook een jarenlange waardevolle samenwerking die me heel dierbaar is geworden.

En de dames twee tafels verderop? Die kregen onmiddellijk na de verbolgen uitroep, hulp van een real-life engel. Hij verscheen in de gedaante van een leuke jonge ober, die met een brede grijns langs hun tafeltje liep en ze een knipoog toewierp. ‘Niet roddelen hè meisjes, we zijn allemaal maar mensen’ sprak hij zacht, de dames blozend achterlatend.

Soms zijn er van die momenten waarop je iemand wel zou willen zoenen. Maar de meeste engelen zijn zich er niet van bewust dat ze een engel zijn. In gedachten stel ik me voor hoe hij zou reageren als ik mijn gedachten met hem zou delen. Ik veronderstel dat hij verbaasd zou uitbrengen: ‘Dat is interessant, waarom zou je zoiets zeggen?’ En terwijl ik m’n laptop dichtklap, glimlach ik in mezelf  en vertrek dankbaar naar huis.

Foto: Priscilla du Preez

DREAMTEAM SEQUENCE (1)

Social media sequence: Succes maak je nooit alleen.

Zonder de juiste mensen om je heen bereik je niet zoveel en daarom is het tijd om eens wat van mijn helden in het zonnetje te zetten. In de afgelopen jaren heb ik een geweldig ‘dream-team’ om me heen verzameld. We kunnen nou eenmaal niet overal in pieken en ik geloof dat je veel gelukkiger bent als je omarmt wie je werkelijk bent, mét je talenten en je minder sterke kanten. Vandaag wil ik daarom deze vier mannen noemen. Ze zorgen samen dat alle visuele dingen om mij heen er goed uitzien: Paul zorgt voor mijn website en email-marketing, Ruud voor de opmaak van mijn boek. Mike maakt geweldige illustratie’s en de andere Paul zorgt voor alles wat gedrukt en geprint kan worden. Ik ben zo ontzettend blij met deze mannen. (Maar vanzelfsprekend zijn er nog meer; mijn juridische rots in de branding, mijn inspiratiebron, mijn uitgeef-genie, mijn financiële wonder enzovoort. Die zet ik een volgende keer in de ‘spotlight’). Vandaag wil ik dit superteam met zoveel woorden bedanken, dus bij deze: Zonder jullie was ik nergens! Bedankt! PS Ik kan je al deze mensen van harte aanbevelen. Dus als je écht goede mensen nodig hebt, laat het me weten. Als je belooft dat ze nog voldoende tijd voor mij overhouden ‘leen’ ik ze met plezier uit! 😉

OVER MENSELIJKHEID EN MISVERSTANDEN…

Met mijn voornemen om de kracht van openheid (en kwetsbaarheid zo je wilt) te laten zien, schrijf ik vanaf nu regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik om me heen zie. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.

‘Maar het was zo intens, ik heb je alleen nog niet gezoend…’ stamelt hij ‘… ik dacht dat we zo’n beetje een relatie hadden.’
Ik moet mijn best doen om mijn mond niet open te laten staan van verbazing.

Na een lunch met een goed gesprek en een welgemeende vriendschappelijke knuffel, kunnen onze interpretaties bijna niet verder van elkaar verschillen.
Waar ik een fijn mens zie, die het moeilijk heeft in een snoeiharde scheiding en behoefte heeft aan een luisterend oor, ziet hij een mogelijke verlossing van zijn knellende eenzaamheid. De knuffel was oprecht en warm, maar door mij overduidelijk platonisch bedoeld. Voor hem was het een invulling van enigszins oververhitte fantasieën en een vorm van broodnodig contact… als regen in de woestijn.

Nadat ik me hersteld heb van mijn verbijstering, probeer ik mijn woorden zorgvuldig te kiezen.
Hij weet hoe ik hem waardeer, zowel als mens als  in zijn werk, maar dit is een verschil in duiding, die misschien niet rationeel is te overbruggen. Het feit dat ik niet beoog wat een ander hoort, neemt echter niets weg van de integriteit van wat ik doe.

Een van de grote frustraties in het leven, mijmer ik in mezelf, wanneer je het allebei goed bedoelt, maar elkaar toch niet kunt bereiken. Die frustratie komt in allerlei vormen; van schreeuwende partners tot boze buren en conflicten op de werkvloer.
Hoe zou het zijn als we in staat zouden zijn om het beste in elkaar te blijven zien? Elkaars standpunt proberen te begrijpen en vooral de intentie hebben om van elkaars goede bedoelingen uit te gaan?
Hoe zou het zijn als we onszelf en anderen op zo’n manier zouden kunnen accepteren dat er geen verwijten zouden zijn, alleen constateringen?
De behoeften en verwachtingen die we hebben ten aanzien van anderen zijn nou eenmaal niet meer dan een spiegel van de ‘gaten in onze eigen ziel’. Die gaten zijn, ondanks dat het soms zo voelt, niet op te vullen door iets van buitenaf. We zullen het zelf moeten doen. En dat vraagt niet alleen hard werk, maar ook medemenselijkheid.

Ik kijk op uit mijn overpeinzingen en zie hem onrustig schuiven op zijn stoel.
‘Kunnen we wel vrienden blijven?’  Vraagt hij met de grote ogen van een klein jongetje.
Ik denk even na over wat er nou eigenlijk gebeurd is; in mijn ogen hebben we alleen maar een situatie vanuit een ander standpunt bekeken en hebben we allebei weer iets geleerd in de nooit stilstaande trein die het leven heet.

‘Voor mij is het nooit anders geweest’ antwoord ik  en ik twijfel even of ik de neiging om zijn onderarm aan te raken zal onderdrukken.
Ik besluit bewust om mezelf te zijn, want dat is mijn persoonlijke integriteit. Maar hier en daar wat ondertiteling aanbrengen is een mooie aanvulling.
Terwijl ik hem een vriendschappelijk klopje geef, zeg ik;
‘Dit is gewoon zoals ik ben, en ik gun je oprecht het allerbeste’
Opgelucht kijkt hij me aan. ‘Mag ik dan nog zo’n fijne knuffel?’ Vraagt hij. Ik lach.
‘Een vriendschappelijke hoor!’ voegt hij er snel aan toe.
We grijnzen allebei en ik weet dat we niet alleen allebei geleerd hebben, maar dat dit ook de manier is waarop verbindingen worden gemaakt. Échte verbindingen, die niet te vangen zijn in rigide vormen als ‘relatie’ en ‘zakelijk contact’ maar in menselijkheid.
De menselijkheid die we allemaal zo broodnodig hebben, als regen in de woestijn.

foto: Ben Rosset