Met mijn voornemen om de kracht van openheid (en kwetsbaarheid zo je wilt) te laten zien, schrijf ik vanaf nu regelmatig een kort verhaaltje over dingen die ik om me heen zie. Vandaag een Open Overpeinzing in de serie Sprankelende Sprookjes over Dagelijkse Dingen.
‘Maar het was zo intens, ik heb je alleen nog niet gezoend…’ stamelt hij ‘… ik dacht dat we zo’n beetje een relatie hadden.’
Ik moet mijn best doen om mijn mond niet open te laten staan van verbazing.
Na een lunch met een goed gesprek en een welgemeende vriendschappelijke knuffel, kunnen onze interpretaties bijna niet verder van elkaar verschillen.
Waar ik een fijn mens zie, die het moeilijk heeft in een snoeiharde scheiding en behoefte heeft aan een luisterend oor, ziet hij een mogelijke verlossing van zijn knellende eenzaamheid. De knuffel was oprecht en warm, maar door mij overduidelijk platonisch bedoeld. Voor hem was het een invulling van enigszins oververhitte fantasieën en een vorm van broodnodig contact… als regen in de woestijn.
Nadat ik me hersteld heb van mijn verbijstering, probeer ik mijn woorden zorgvuldig te kiezen.
Hij weet hoe ik hem waardeer, zowel als mens als in zijn werk, maar dit is een verschil in duiding, die misschien niet rationeel is te overbruggen. Het feit dat ik niet beoog wat een ander hoort, neemt echter niets weg van de integriteit van wat ik doe.
Een van de grote frustraties in het leven, mijmer ik in mezelf, wanneer je het allebei goed bedoelt, maar elkaar toch niet kunt bereiken. Die frustratie komt in allerlei vormen; van schreeuwende partners tot boze buren en conflicten op de werkvloer.
Hoe zou het zijn als we in staat zouden zijn om het beste in elkaar te blijven zien? Elkaars standpunt proberen te begrijpen en vooral de intentie hebben om van elkaars goede bedoelingen uit te gaan?
Hoe zou het zijn als we onszelf en anderen op zo’n manier zouden kunnen accepteren dat er geen verwijten zouden zijn, alleen constateringen?
De behoeften en verwachtingen die we hebben ten aanzien van anderen zijn nou eenmaal niet meer dan een spiegel van de ‘gaten in onze eigen ziel’. Die gaten zijn, ondanks dat het soms zo voelt, niet op te vullen door iets van buitenaf. We zullen het zelf moeten doen. En dat vraagt niet alleen hard werk, maar ook medemenselijkheid.
Ik kijk op uit mijn overpeinzingen en zie hem onrustig schuiven op zijn stoel.
‘Kunnen we wel vrienden blijven?’ Vraagt hij met de grote ogen van een klein jongetje.
Ik denk even na over wat er nou eigenlijk gebeurd is; in mijn ogen hebben we alleen maar een situatie vanuit een ander standpunt bekeken en hebben we allebei weer iets geleerd in de nooit stilstaande trein die het leven heet.
‘Voor mij is het nooit anders geweest’ antwoord ik en ik twijfel even of ik de neiging om zijn onderarm aan te raken zal onderdrukken.
Ik besluit bewust om mezelf te zijn, want dat is mijn persoonlijke integriteit. Maar hier en daar wat ondertiteling aanbrengen is een mooie aanvulling.
Terwijl ik hem een vriendschappelijk klopje geef, zeg ik;
‘Dit is gewoon zoals ik ben, en ik gun je oprecht het allerbeste’
Opgelucht kijkt hij me aan. ‘Mag ik dan nog zo’n fijne knuffel?’ Vraagt hij. Ik lach.
‘Een vriendschappelijke hoor!’ voegt hij er snel aan toe.
We grijnzen allebei en ik weet dat we niet alleen allebei geleerd hebben, maar dat dit ook de manier is waarop verbindingen worden gemaakt. Échte verbindingen, die niet te vangen zijn in rigide vormen als ‘relatie’ en ‘zakelijk contact’ maar in menselijkheid.
De menselijkheid die we allemaal zo broodnodig hebben, als regen in de woestijn.
